Bu Böyle

Hatırla!

Geçmişte yaşanmış acıların ne kadar derine inebildiğini, ve aslında ne kadar güçsüz olduğumuzu.
Dönüp bakmamız gerek çoğu zaman geriye, ve geriye dönüp baktığımız da ilerde hata yapmayacağını düşünür insan. Bu bir kısır döngüdür. Böyle ilerler, böyle devam eder, gider. İnsani duyguların bir anda ve sessizce çürüdüğü yaşam, maalesef artık geçmişe bakıldığında bile gelecek için umut vaat etmiyor. Soluduğumuz hava bile aynı değil, herşeyin kalitesi düşük ve basit. Gereksiz yere artan popülasyon ve hiç yersiz gelişen teknoloji. Hepsinin birer gereklilik olduğu su götürmez bir gerçek ama ihtiyaç asla olamazlar.

Bu bağlam da "hayata karşı dimdik durmak" ya da ne biliyim "azimle ilerledi ve başardı" kalıpları dünyanın en saçma sözleri gibi geliyor bana. Zaten hayatın en parlak kısımlarını insanlar çalışarak ve yok ederek geçiriyorlar, en karanlık taraflarına gelince ya kendini ibadete, inanç sağlamlığına ya da abuk sabuk hobilere veriyor. Bu kadar gereksiz bir yaşam tarzı gün geçtikçe çoğaltılarak güdülmeye devam ediyor, insanlar köleleştirilerek büyük paralar kazanılacak dünyalara doğru boyut değiştiriyor. Bu devasa mutsuzluk yerinde bir umutsuzlukla daha keyifli olabilir.