Yalnızlık başa bela diyenleri anlamıyorum. Ulen insanın kendinden daha iyi bir dostu olabilir mi? Herkes ve herşey biryere kadar! Kim biriyle birlikte göçüp gitmiş ki şu dünyadan. Yalnız doğduğumuz gibi yalnız ölüyoruz işte. E peki hayatı da yalnız yaşamamız normal değil mi? Yalnızlığı hayat felsefesi haline getirmiş sevecen insanlara neden öcü gözüyle bakılır? Ya da neden illa pesimist damgası vurulur. Gayette espritüel biri olarak ben yalnızlığı seviyorum.
Bu yüzden iyi ki gölgem var, beni yalnız bırakmayan gölge...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder